Mevr. B te S, geb 1926
Hierbij wil ik u mijn ervaringen laten weten betreffende de uiterst pijnlijke aangezichtspijn. Veel jaren had ik last van aangezichtspijn. In het begin waren het aanvallen, soms een poosje minder, maar het kwam steeds terug. Allerlei doktoren en specialisten geraadpleegd, maar STEEDS hetzelfde antwoord: "aangezichtspijn? We weten geen oorzaak en er is ook niets aan te doen".
Alleen een homeopathisch arts heeft me jaren van de pijn af kunnen helpen. Tot ongeveer een jaar geleden, toen de pijn helaas steeds erger werd. Bijna dag en nacht was de pijn er. Ik kon nergens heen, de huisarts zei: "je weet toch wel dat er niets aan te doen is?!" Tot het zo erg werd, dat ik een heel rood oog kreeg en mijn gezicht dik werd. Weer naar de huisarts. Advies: ga maar naar het ziekenhuis en laat daar maar een foto maken... De uitslag: "aangezichtspijn in erge mate". Toen verstrekte de huisarts mij Amitriptyline. Dit was ook geen oplossing, want ondanks beperkt gebruik, werd ik heel slaperig en suf zodat ik mijn werk niet meer kon doen.
Ik kreeg van iemand de raad om eens naar dokter X te gaan. Deze adviseerde mij een consult bij tandarts Y. Deze maakte foto’s van mijn kaak, waarop door zijn “betere” apparatuur voor hem zichtbaar werd dat in mijn onderkaak iets niet in orde was. Met een paar testinjecties (waarvan de laatste mij veel pijn bezorgde) concludeerde hij: "dit moet open". Graag gaf ik hem mijn toestemming. Hij heeft dit uitgevoerd en vond veel "troep": heeft geboord, gespoeld enz enz tot hij tevreden was, heeft de opening weer gedicht en mij naar huis gezonden. Van die pijn was ik af, zelfs de buren zeiden: "je kijkt anders"...
De kiespijn was wel weg, maar de zenuwpijn was er nog, zij het in andere mate. Die zenuw was zo lang geïrriteerd geweest en moest nog genezen. Nog een paar injecties bij de zenuwknoop net boven mijn kaak, en nog een keer gelaserd in de mond en op de pijnlijke plaats op mijn voorhoofd waar pijn nog aanwezig was. Langzamerhand ging alles beter. Alleen als ik vermoeid ben wordt de plaats op mijn voorhoofd wat gevoeliger. Ik hoop dat ook dit gevoel weg zal slijten.
Tenslotte: dank aan tandarts Y die zijn patiënten niet halverwege wegstuurt maar door gaat denken en zoeken naar oorzaken en oplossingen en tevens zijn instrumentarium heeft aangepast en blijft denken "hoe kan ik helpen?"!