Mw MJ te A, 44 jaar
Op het moment van het ongeval ben ik 31 jaar oud, getrouwd en heb een dochter van 2. Ik heb een leuke administratieve baan van 32 uur per week. Ik was voor het ongeval een zeer levenslustig en positief ingesteld mens. Druk sociaal leven met regelmatig sport, uitgaan en veel vrienden. Totdat ik in februari 1996 word aangereden terwijl ik stilsta met mijn auto.
In eerste instantie leek het allemaal mee te vallen, ik had wel klachten maar dacht dat het wel vanzelf over zou gaan. Maar de klachten verergerden alleen maar, na een paar uur kon ik mijn nek niet meer bewegen. Ik kon niet eens meer liggen en heb de hele nacht rechtop gezeten. De volgende ochtend ben ik meteen naar de huisarts gegaan. Hij verwees mij direct door naar een neuroloog in het ziekenhuis. Daar werden allerlei onderzoeken gedaan. Het bleek dat ik een whiplash had opgelopen.
In een klap is het allemaal weg. Geen baan meer (afgekeurd) bijna geen sociaal leven meer. Alleen echte vrienden blijven over. Ik had veel klachten, kon niets meer onthouden, sloeg niets meer op. Heel veel pijn. Alles was me te veel, ik was vaak uitgeput en had veel last van mijn hand die voelde alsof hij onder stroom stond. Ik had het gevoel dat mijn leven aan me voorbijging zonder dat ik er erg in had. Van een levenslustige jonge vrouw werd ik een half dood vogeltje waar niemand wat aan had.
Ik werd doorgestuurd naar een kliniek waar ik 9 maanden gerevalideerd heb. Na die tijd was ik uitbehandeld maar lang niet van de klachten af. Een tijdje lijdzaam afgewacht en toch maar weer naar de huisarts, die me doorverwees naar de fysiotherapeut. Daar hebben ze geprobeerd om met oefeningen, massages en lichte manuele therapie de spieren los te maken en te houden, maar na een tijdje werd het alleen maar slechter in plaats van beter. De fysiotherapeut verwees mij daarom weer terug naar de huisarts en via hem werd ik weer doorverwezen naar ziekenhuis X, want daar was een arts werkzaam die gespecialiseerd was in whiplash. Ik heb daar allerlei onderzoeken ondergaan en er kwam uit dat mijn hersenen alle indrukken van buitenaf niet meer konden verwerken. Ik had niet meer de mogelijkheid om zaken te scheiden. De tintelingen ontstonden omdat er toch ergens een beklemming was, maar eigenlijk konden ze er niet veel aan doen. Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven om de hersenenactiviteit wat af te vlakken en Melatonine om goed te kunnen slapen, want mijn hersenen maakten die stof niet meer aan. Ik kreeg Tramal tegen de pijn.
Na een lange tijd en vele controles verder werd ik steeds passiever en het kon zo echt niet doorgaan. In overleg met de arts werd ik doorgestuurd naar revalidatiecentrum Y, alwaar ik een revalidatie arts consulteerde in de hoop dat hij iets voor mij kon betekenen. Ik werd onderzocht en misschien had hij wel iets voor mij wat zou helpen. Ik moest dan zelf ampullen bestellen bij de apotheek en die zou hij vervolgens injecteren. Ik had geen idee wat ik me hierbij moest voorstellen maar dacht: “Het kan me allemaal niets meer schelen, als het maar helpt.” Ik was op dat moment ook alles wel zat, had altijd pijn en als er iets bijzonders was moest ik het goed inplannen, want de dagen ervoor moest ik mijn rust nemen en erna kon ik gewoon een paar dagen niet functioneren. Ik voelde me steeds beter worden na de injecties en wilde wel elke week komen in plaats van om de drie weken maar dat kon niet. Tijdens een van de behandelingen kwam het gesprek op Dr. B, want de arts van het revalidatiecentrum had geen volledige opleiding in de neuraaltherapie genoten. Omdat ik er zo goed op reageerde vond hij het beter dat ik onder behandeling ging bij dr B. Ikzelf stond eerlijk gezegd niet te trappelen en dacht: “alweer een andere arts, moet ik weer mijn hele verhaal doen.” Ik had er helemaal geen zin in het heeft ook wel een paar maanden geduurd voor ik de stap gezet heb. Maar hoe verassend dan ook dat dat het beste is wat mij is overkomen. Het gaat nu zo goed met me dat ik weer 24 uur werk als verzorgende en een 3 jarige opleiding volg voor de VIG(MBO opleiding). Dat betekent dat ik 1 dag in de week naar school ga en daarnaast 24 uur per week werk, in een verzorgingstehuis met onregelmatige diensten. Dat had niemand, ook ikzelf, ooit gedacht. Ik haal heel goede cijfers, zelfs dikke achten en negens en laatst een tien voor een werkstuk!
Ik was al blij geweest als ik normaal had kunnen functioneren binnen mijn gezin, maar deze behandeling had mij 10 jaar eerder aangeboden moeten worden dan was er misschien een hoop narigheid voor mij en mijn omgeving bespaard gebleven.
Ik hoop dat ik aan u duidelijk heb kunnen maken wat er zoal gespeeld heeft de laatste jaren en mocht u nog iets willen weten mag u altijd bellen*.
* het telefoonnummer is bij het secretariaat van de NVNR bekend.