Dhr. J van M te E, geb 1961
In 2001 kreeg ik op een avond een heel zwaar gevoel in mijn benen. Alsof je een zware inspanning hebt gedaan. Ik had echter niets bijzonders gedaan. Het gevoel was er ineens. Voordat ik ging slapen zette ik nog de achterkant van de matras omhoog, maar dat hielp niets en de klacht is niet meer weggegaan. Via de huisarts, die er niet veel mee kon, heb ik onderzoeken gehad in het ziekenhuis. Daar constateerde de neuroloog: sensibele stoornissen, verminderde kracht in de benen. Er werd voorgesteld om fysiotherapie te doen om de krachten terug te krijgen, maar dat werkte averechts. De klachten verergerden zich. Het probleem was dat er niets te zien was. Het voelde alsof er mieren over mijn kuiten liepen.
In 2003 werden de klachten zichtbaar. De kuiten bewogen als het ware. Opnieuw ging ik naar de huisarts, die mij weer doorverwees naar de neuroloog. Voor een second opinion werd ik doorverwezen naar het UMC Utrecht. Uiteindelijk concludeerde men in 2004 dat ik benigne spierkrampfasciculatiesyndroom had. Er viel niets aan te doen.
De vooruitzichten waren onduidelijk, de klachten konden verergeren.
En inderdaad: mijn beenkracht nam steeds meer af. Afstanden lopen en fietsen ging niet meer. Een wandeling naar het dorp (2 km) was niet meer te doen.
Je gaat dan alternatieve wegen zoeken. Eerst naar een homeopaat. Die heeft aardig wat klachten weg kunnen krijgen die ik in de loop der tijd erbij had gekregen. Echter die kuiten bleven een probleem. Ik ben bij een arts geweest die met bioresonantie werkte. Hij verdacht mijn kaak van de problemen in mijn benen. O.a. al het amalgaam is vervangen, maar mijn klachten bleven.
Omdat ik door de pijn verkeerd ging lopen, kwam ik voor mijn voeten in een medisch centrum voor staturele aandoeningen. Zij maakten inlegzooltjes, zodat mijn benen weer gecorrigeerd werden. De betreffende arts vroeg of ik wel eens aan neuraaltherapie had gedacht. Hij had zelf een cursus in het buitenland gevolgd en wist van mijn klachten. Ik had het eigenlijk wel gehad met al die verschillende therapieën en dacht: laat maar zitten. Maar de manier waarop hij mijn klachten beschreef en probeerde uit te leggen wat er precies aan scheelde en hoe dat op te lossen zou kunnen worden gaf mij de moed om eens op internet te zoeken naar een arts voor neuraaltherapie. Ik vond er één in mijn woonplaats en heb een gesprek aangevraagd. Uit dat gesprek kwam naar voren dat mijn klachten te behandelen zouden kunnen zijn, maar helemaal zeker was het niet. In 2008 ‘trok ik de stoute schoenen aan’ en ging ik met deze nieuwe behandeling beginnen. Na een aantal keren prikken kwam er een voelbare verandering. Er ging wat gebeuren! Nu in 2009 kan ik weer alles, mijn kuitspieren trillen nog wel eens of doen zeer, maar ik kan weer fietsen, afstanden lopen en zelfs sporten! Wie had dat durven dromen? Als ik weer wat voel opspelen kan ik terecht voor een behandeling en dan kan ik er weer een hele poos tegen. Misschien dat het wel helemaal weg gaat...
Op 31-05-2010 kregen we, als aanvulling op deze ziektegeschiedenis, nog het volgende bericht binnen: Het gaat echt supergoed met mij. Ik heb zelfs verleden week 3 avonden meegelopen met de Avondvierdaagse. Zonder een centje pijn. Ik had niet geacht dit ooit nog eens te kunnen. Ook doe ik nu weer buitendienstwerk, ofwel ,ik rijd naar Groningen, Zuid-Limburg, Alkmaar etc. Ook hierbij geen klachten. En wat te denken van het orgelspelen: ik kan weer hele diensten aan met veel zingen en soli, het maakt allemaal niets uit. Als vroeger!