Dhr. O
Graag wil ik mijn ervaringen met anderen delen omdat de neuraaltherapie mij zoveel gebracht heeft. Mijn verhaal begint in een Duits gevangenkamp, waar ik een negenoog (een grote steenpuist) oploop. Er ontstaat een diep pussend gat, wonder boven wonder geneest het en na maanden is het dicht.
Na de oorlog kom ik met de gebruikelijke kwalen in contact: keelontstekingen, amandelen verwijderd, ongeval: scheurtje in mijn bekken, galstenen, galblaasoperatie en een hartinfarct in 1996. De pijnklachten in mijn rug, lies en heup houden me in de greep. Alle soorten behandelwijzen, regulier en niet-regulier, onderga ik, tot en met een centrum voor pijnbestrijding, waar ik pijnblokkerende injecties krijg. Helaas alles zonder enig resultaat.
Ik sukkel door met hoge doses slaapmiddelen, spierverslappers, anti-depressiva, pijnstillers. Al met al kom ik in een toestand waarin ik alleen nog voor een klein ommetje naar buiten durf, met behulp van twee wandelstokken. En dan gaat het meestal nog slechts voetje voor voetje. Totdat ik tenslotte via aanbeveling van derden een soort laatste wanhoopspoging ondernam om een huisarts te consulteren die ook de z.g. neuraaltherapie toepaste.
Een jaar of 20 geleden had ik eens iets over deze therapie gelezen (ik meen in een boek van een zekere dokter van Dijk), maar in mijn ogen was zijn beschrijving te summier om er verder enige aandacht aan te schenken. Ik had die therapie, zoals ik meende, ook niet nodig, zodat ik het al meteen in mijn vergeetboek bijschreef. Maar ja, als je maar lang genoeg door het leven gaat met vaak ondragelijke pijn, dan ben je toch wel eerder bereid om zo lang door te gaan in de hoop dat... Per taxi naar de praktijk van bedoelde arts (na afspraak) was geen bezwaar. Als "ruggesteuntje" ging mijn vrouw mee/ ook in de spreek- en behandelkamer.
Toen mijn beurt gekomen was/ strompelde ik -zwaar leunend op mijn twee stokken- voetje voor voetje schuifelend de kamer van de dokter binnen. Ik heb inmiddels begrepen, dat mijn entree op de zojuist aangegeven wijze scherpe indruk heeft gemaakt op de dokter/ zo ongeveer in de zin van: wat zullen we nou krijgen? Het "intakegesprek" hoefde niet lang te duren. Tijdens het lichamelijk onderzoek dat ik vervolgens onderging/ merkte ik wel dat zijn grootste aandacht getrokken werd door de kanjer van het litteken in mijn nek. De bijzonderheden die hij hierover vroeg/ kon ik hem tot in details mededelen. Daarna verzocht hij mij om vanuit rechtop staande houding/ met gestrekte benen/ voorover te buigen en met de vingers van beide handen vlak vóór mijn voeten de grond te raken. Dit kunststukje had ik meer gedaan, maar het was inmiddels toch al jaren geleden/ dat ik die buiging nog vrij gemakkelijk kon maken. Maar/ heel langzaam, steunend en kreunend kon ik na een uiterste inspanning vluchtig de vloer met mijn vingertoppen aanraken. Daarna mocht ik gaan zitten en nam de therapie een aanvang. Om te beginnen een aantal oppervlakkige prikjes (injecties) rondom het litteken in mijn nek. Ik schat binnen enkele seconden. Toen opnieuw het verzoek om de reeds gepresteerde buigoefening te herhalen. En...wat toen gebeurde/ ging mijn voorstellingsvermogen volkomen te boven: vlot boog ik mij als een knipmes voorover en zonder pijn/ zonder enige moeite legde ik mijn handen vlak op de vloer en bleef met gemak in deze houding staan. Op het moment dat ik deze acrobatische toer had volbracht/ drong het als in een flits tot mij door dat hier iets heel merkwaardigs aan de hand was. Ik veerde overeind en -louter van verbazing- vloog ik de dokter bijna stormenderwijs aan terwijl ik verbaasd uitriep: "Dokter, hoe kan dat? Er bestaan toch geen wonderdokters".
Zijn antwoord kwam lachend: "Nee, die bestaan niet. Wat wel bestaat is neuraaltherapie".
Ik had even tijd nodig om mij van deze schok te herstellen. Uiteraard was het niet echt doenlijk voor de dokter om mij de werking van deze therapie uit te leggen. Zeker niet met een paar woorden; daarvoor was ik nu eenmaal een te grote leek. Dus onderwierp ik mij lijdzaam aan de verdere behandeling. Het bleef bij een serie oppervlakkige prikjes waarbij steeds een paar druppels (mijn schatting) vloeistof onderhuids werden geïnjecteerd. Behalve de overige littekens (van galblaas operatie, tonsillectomie en kogelwond in l.pols) ook links en rechts langs de wervelkolom en nog een aantal andere plaatsen. Tijdens het aankleden kreeg ik nog te horen, dat de pijn na deze eerste beurt niet verdwenen zou zijn. Een voorlopige en voorzichtige prognose zette de deur op een kier, dat we geleidelijk aan de tijd tussen twee behandelingen zouden proberen op te voeren tot bijvoorbeeld één onderhoudsbeurt per maand. Nou, als dat zou kunnen, dan zou ik dik en dik tevreden zijn. Ik kreeg nog wat gestencilde informatie mee over neuraaltherapie in het algemeen en tenslotte spraken we af dat ik volgende week terug zou komen. Stappend als een jonge kerel verliet ik het huis. De stokken had ik toen niet nodig. In de loop van de verdere behandeling begonnen we ook te werken aan het geleidelijk verminderen van alle pijnstillers. Dat lukte, d.w.z. dat ik af en toe nog wel eens een paracetamol neem, maar dat is dan ook alles op dat gebied. Nog weer een poosje later begon ik stelselmatig minder slaapmiddelen te gebruiken. Ofschoon een beetje met vallen en opstaan lukte het uiteindelijk ook om dat voor elkaar te krijgen. Ik loop nu niet meer elke dag met een duffe kop in hangpositie. Inmiddels zit ik op één onderhoudsbeurt in de vier weken. Tot zover dus al een oppepper van jewelste.
Persoonlijk geloof ik, dat wij in alles ten diepste afhankelijk zijn van Gods zegen. Maar dit ontheft ons niet van de algemene regel (wetmatigheid) dat wij tevens gebonden zijn aan de ons ter beschikking staande middelen. Dit gegeven ligt vlg. mij in de scheppingsorde opgesloten. En ten aanzien van dit laatste hebben wij in menig opzicht een (betrekkelijk) vrije keus om bepaalde middelen al of niet toe te passen. Wie zal dan niet -voor zover het binnen bereik ligt- het liefst gebruik maken van de meest belovende therapie?
Ik hoop, dat ik met dit verhaal op z'n minst de aandacht van velen heb gevestigd op de mogelijkheden van de neuraaltherapie.